En las ovras da Fleur Jaeggy vegnan explorads temas profunds, dolurus ed inquietants sco la solitariadad, l’amicizia obsessiva, l’alienaziun, il distatgament emoziunal, las relaziuns famigliaras disturbadas e privadas d’empatia e la mort.
Al center da sia narrativa è la solitariadad; las figuras vivan savens en ambients serrads e repressivs sco internats u instituts. La separaziun dal mund extern ed il cuntrast tranter «dadens» e «dador» las porta ad ina introspecziun profunda ed a medem temp ad in sentiment d’alienaziun quasi totala.
In auter tema fundamental, enturn il qual l’autura construescha ses mund litterar, è quel da l’amicizia e relaziuns interpersunalas ambivalentas. Las relaziuns cumpiglian savens en furma cumplessiva differents nivels ed èn descrittas cun in’ambiguitad ch’engrevgescha da distinguer ils cunfins tranter amicizia, amur, obsessiun e repulsiun. Er las relaziuns famigliaras èn disfuncziunalas, senza empatia e senza cordialitad. Las figuras vivan relaziuns famigliaras fraidas, distantas e privadas da l’abilitad da communitgar e restan uschia enavos cun in sentiment d’abandun e d’incumplettezza. Questas relaziuns vegnan descrittas sco rapports imponids che portan frustraziun ed in distatgament quasi glazial. L’uffanza e l’adolescenza n’èn mai vesidas sco fasas idillicas da la vita, mabain sco periodas segnadas da la solitariadad, l’inquietezza e la scuverta da l’obscuritad interiura. En ils internats ed instituts, nua che sias figuras pli giuvnas vivan, s’amplifitgeschan las emoziuns e las experientschas e releveschan uschia l’ambivalenza da l’experientscha giuvenila. Malsogna, mort e decadenza èn preschientschas constantas, betg mo fisicas mabain er simbolicas. La mort vegn descritta sco in destin inevitabel, ina fin che dat muntada ed a medem temp svida la vita.
I beati anni del castigo, publitgà il 1989, è il roman il pli famus da Fleur Jaeggy. En quest raquint lung sa mussa gia tut ses mund litterar ed er ils tratgs dals raquints successivs: la vita da clausura en in internat svizzer, l’absenza da puncts da referenza famigliars solids, l’amicizia cun la cumpogna Frédérique che surpassa l’amur obsessiva. L’educaziun severa e la disciplina da l’internat imponan ina controlla rigurusa sur ils sentiments e las emoziuns da la giuvna. Questa repressiun procura ch’ils pèr acts da rebelliun u da libertad vegnan pertschavids cun gronda forza ed intensitad.
Sin plaun stilistic chattain nus en tut sias ovras in stil da prosa dens e tagliant; ses stil da scriver sa distingua tras sia concisadad e la schelta dals pleds quasi chirurgica. Las periodas èn curtas ed essenzialas. Quest stil distatgà e fraid zuppenta, en vardad, ina tensiun emoziunala constanta che lascha la lectura ed il lectur en in stadi da profunda inquietezza.
Fleur Jaeggy ha dumagnà, cun in stil da scriver che na dat nagin spazi a la consolaziun, d’exprimer en ses texts emoziuns e turments psicologics intensivs cun in stil adina controllà e nunpassabel, sco sche la narratura vuless mantegnair ina distanza visavi las atgnas experientschas da vita e l’agen raquint. La scrittira da Jaeggy chava en profunditads e na conceda nagut al sentimentalissem. Ma sia prosa, malgrà la fraidezza apparenta, tutga la lectura ed il lectur grazia a sia capacitad da tschiffar las nianzas las pli finas e las varts las pli obscuras e zuppadas dal spiert uman.
